KOFFIE

In Nederland drinken we koffie op vaste tijden, koekje erbij? En we gaan dan gezellig zitten en praten.

Hier drinkt men de hele dag door koffie. En gaat er zeker niet voor zitten. Er is hier Tim Hortons, Starbucks en nog meer. Vlak bij ons zijn deze twee. Je kunt er zitten en drive-thru om koffie te halen. Er staan altijd wel auto's bij de drive-thru. Ze halen koffie voordat ze naar het werk gaan, gedurende de dag en 's middags voordat ze naar huis gaan. En ze hebben de heerlijkste koekjes of donuts erbij!!  We hebben dit weekend een paar "getest", ja echt vooral die met een kleverige suikerlaag zijn mmmhh!! ;-) 

De koffie zelf is met allerlei smaakjes , vanille, toffee. Best lekker. En de maten van de bekers: small, medium, large, extra large.

Zelf ben ik binnen gaan zitten voor de koffie, zo in de auto is ook niet alles. Ik bekijk al sippend aan een cappuchino met english toffee, de canadees in zijn koffiekultuur.

 Koffie wordt het liefst lopend gedronken, je hebt er ook speciale deksels op de papieren bekers voor, met drinktuutje. Gaan winkelen met ieder een beker koffie in je hand is doodnormaal. Het enige wat mij stoort is dat sommige mensen de koffiebekers als ze leeg zijn gewoon ergens wegzetten. Zo kun je in de supermarkt opeens een lege beker tegenkomen tussen de wasmiddelen!!

verrassing!

Altijd weer een verrassing wat je vindt in de verhuisdozen!
Deze schoenen lagen in een doos met keukenspullen. Joost had deze net gekocht en ze stonden inderdaad in de keuken..
Nou Joost nu weet je waar je nieuwe Timberlands staan!

KOUD

Hoe koud is het nou hier? Gisteren ging ik met de hondjes naar de Edmontonse Koeheuvels hier vlakbij. Toen viel mijn oog op de temperatuur -20. Wat! ga ik buiten wandelen in -20? Mutsje op handschoenen aan, ik voelde me een hele piet in mijn (warme) auto.
Buiten dacht ik ja het is behoorlijk fris, maar ik kan het hebben. Algauw begon mijn gezicht aan te trekken, brr, gekke bekken trekken om de boel in beweging te houden. Over een groot veld terug naar de auto gelopen, af en toe sneeuw onder de poten van Vos weghalend.
Opeens slaat het dan toe, KOUD. Dwars door je jas, muts, handschoenen, schoenen. Je gezicht voelt alsof het van papier is.
Ik ben nog geen 15 minuten buiten geweest. Langer gaat gewoon niet. Voor Vos en Mac ook niet hoor.
De lucht is hier bijna altijd blauw, de zon schijnt ook veel (kon de fazantenlaan zijn, inside grapje). Als je dan van binnen naar buiten kijkt denk je ja lekker zonnetje ik ga naar buiten...
Vanmorgen was het -22 , we moesten naar de bank een envelop ophalen. Iedereen dik ingepakt op straat. Staat daar binnen bij de bank een meisje met een topje aan! Zo zag ik een postbode met een korte broek in de kou! Of iemand van een winkel helpt je de spullen naar de auto brengen in kortebroek en t-shirt! Ik blijf me verbazen hier!

DAAR IS IE DAN WEER!

Woensdagochtend 9 uur is het dan zover de container komt!
Gauw beestjes opgesloten in de slaapkamer en de deur open doen. Wat een vreemd gevoel deze container nu hier te zien staan in Edmonton! Laatste maal in Maarn met zoveel emoties. Dit gaf toch een definitief gevoel hoor. Nu is het echt zover Joke!
Gelukkig deze keer niet alleen, Marco had vrij genomen. Hij werd direct aan het werk gezet door de verhuizers om de nummers van de dozen af te vinken op de ladinglijst, soort van bingo dus.
Jongens al die dozen waar moesten ze heen? Gelukkig heeft dit huis een enorm basement en kunnen we daar alles opslaan. Ik had ook nog niet in mijn hoofd hoe het allemaal moest gaan staan. Dus bij twijfel: basement!
De meubels zelf konden wel direct naar boven, maar die zaten achterin (of voorin maar net hoe je het bekijkt) en eerst moesten al die dozen eruit.
De kist van Marco's moeder kwam als eerste naar boven, toen de bank. Jee wat is die groot zeg. Tijdens de verhuizing in Maarn had ik een paar schroeven van de vensterbank geplukt met het idee dat die wel eens belanglijk konden zijn. En ja hoor ze bleken bij de bank te horen om hem in elkaar te zetten!!! Wat een geluk dat ik ze meegenomen had zeg.
Later blijkt dat ook niet alles wat op de dozen stond klopt, want ze waren al eens eerder gebruikt en iedereen heeft zijn dingen erop gezet. Dat wekt verwarring zeg maar. Ik had in de keuken een doos staan waar kussens in zaten.....op de doos stond kitchen, borden??
Nadat alles uitgeladen was konden de verhuizers de bedden en kasten in elkaar zetten. Het bed ging prima, zo'n handig bed hadden ze nog nooit in elkaar gezet. Maar met Marco's bureau hadden we direct een probleem: er ontbraken onderdelen: poten en schroeven! Waar te zoeken. Volgens de verhuizers hoort er een aparte doos te zijn met speciaal nummer waar alle onderdelen in zitten. Hier dus niet. Ja wat te doen?
Er zit niets anders op dan maar dozen op te gaan maken waarvan je denkt dat het er in kan zitten! Hopeloos wat
een chaos. Hiernaast zie je Marco op zoek in de dozen naar zijn spullen. Gelukkig heeft hij het gevonden en kon zijn bureau in elkaar gezet worden.
Dus ik zal de komende dagen spenderen aan het uitkammen van de dozen en dan uitsorteren:
opslaan, nog niet nodig, uitpakken.
De grote wandkast blijft nog over om in elkaar te zetten, maar daar ontbreken nog twee poten....

A DOGS LIFE

Hoe gaat het met de hondjes?
Die lijken niets overgehouden te hebben van hun reisavontuur. Mac is misschien een beetje haar vaste plekjes kwijt, maar doet het goed. Vos is duidelijk al eens verhuisd en heeft geen problemen.
We hebben al een vast rondje om te lopen. Hier vlakbij is een groot veld, nu nog allemaal sneeuw, waar ze kunnen rennen. Ze beginnen hun vaste p&p plekjes te ontwikkelen. En dan rondom het blok weer naar huis. Door de kou hebben we nog niet lang buiten gelopen want we moeten er allemaal aan wennen. En er blijven ijsklontjes onder hun poten hangen. Vos gaat dan als een klein kind zitten met die bepaalde poot omhoog en een zielige kop. Even schoonmaken en hup hij loopt weer verder. Mac heeft er blijkbaar geen last van.
"s Middags gaan we de post halen en nog even op het veld. Daarna is het thuis in de hal wachten om de poten schoon te maken. (zandkleurige vloerbedekking!!)
Daarna lekker op je matje uitrusten en maffen tot het etenstijd is.


en de poes? Die wacht voor het raam tot we terugkomen..

De container komt eraan!

Werd net gebeld: DE CONTAINER IS IN CANADA!
Hij is nu in Ontario en gaat met CP-rail naar Edmonton, maandag de 19e wordt hij verwacht.
Gaan we alles weer uitpakken. Kunnen we het huis een beetje inrichten want het is nu toch wel kaal.
Weer een stapje verder, nu aan deze kant van de wereld.

welkom

Toch de stoute schoenen aangetrokken en naar buiten gegaan, ondanks de sneeuw! Ik wilde namelijk gewoon in die jeep rijden. De aanwijzigingen van Marco gevolgt en ook een beetje op herinnering gereden. Jullie weten dat ik een richtinggevoel van 0,0 heb, in een winkelstraat weet ik meestal niet meer van welke kant ik nou kwam... Dus gewoon maar gaan, glibberend door de sneeuw.
Maar ja hoor volgens Marco bij het bord van Danny's afslaan...verdorie nu zit ik achter winkels..dan erom heen. Er was inderdaad een winkel maar niet degene die ik wilde hebben! Nu was ik bij Sobey's een supermarkt net als Albert Heijn. Verdikkeme dan hier maar naar binnen, want ik had niet voor niks door de sneeuw gereden zeg. Kom ik de winkel binnen staat daar een bloemenstalletje met allemaal tulpen en narcissen! Kon mij niet schelen wat het kost, ik moest natuurlijk een bosje mee. (1 bosje (6st) C$2,56)
Is dat een mooi welkom of niet?

Geregistreerd!

Vandaag was het dan zover, registreren op stadhuis. Marco had Anke gevraagd de papierwinkel voor me te regelen, om 10 uur hadden we op cityhall afgesproken. We waren iets later dankzij enige zweterige momenten in de parkeergarage (zie blog Marco)!
Eerst inschrijven in Edmonton, ik heet hier trouwens Joke Oldenburger. Ze gaan van je paspoort uit en in Nederland sta je met je meisjesnaam erin. Was nog grappig want die mevrouw durfte niet te vragen hoe nou mijn naam was. Joka heb ik er maar van gemaakt.;-)
Daarna registreren voor Alberta Healthcare, basis ziektekostenverzekering van de provincie. Mooi geregeld hier hoor. De aanvullende verzekering gaat via werk Marco.
Toen op naar de bank om een rekening te openen. Kreeg direct een bankpas, geen dagen wachten.
En ik kan nu ook overal pinnen, dat doen ze ook hier gelukkig maar. Wel moet ik nog aan de Cdollar wennen, wat kost iets nou precies? 1€ = 1,6 C$. Net als voor de euro op vakantie-gevoel. Er is volgens mij maar een manier om aan die dollar te wennen: SHOPPEN! Als ik die winkels kan vinden tenminste.....

geland in Canada!

Zondagmorgen 9.47 uur 11 januari 2009 op 1024 James Cresent. Het sneeuwt.

Ben nog een beetje de kluts kwijt wat betreft tijd en dag. We hebben veel gedaan de afgelopen dagen. Maar zal bij het begin beginnen.

Donderdag de reis hierheen. Had het knap moeilijk op schiphol achter de douane. Je kinderen achterlaten is niet eenvoudig. Heb voor Marco een groot stuk kaas gekocht, Oud Amsterdam.

In Londen eindeloos moeten wachten, maar dankzij het tijdschrift en dropjes van Annemiek merkte ik de tijd niet zo. De vlucht naar Edmonton ging ook prima, alleen zat er een man uit Indie naast me en ik verstond hem maar niet. Dan maar geen praatje. Tv gekeken, naar de film over de koningspinquins! Prachtig en kon ik qua temperatuur vast in de stemming komen dacht ik. Een aanrader hoor die film. Op het vliegveld van Edmonton ging alles snel. Zo door de douane, naar de immigratiedesk. Vond ik even spannend maar daar was een vriendelijke man die me er snel door hielp. Stempel in paspoort en enjoy your stay in Canada! Nog even koffers halen en dan gauw naar Marco! Nou dat duurde dus even, ik was nog bang dat ik bij de verkeerde band stond maar ik zag de mensen uit het vliegtuig dus het moest goed zijn.

Door de deuren en hehe daar was dan eindelijjk Marco..............................................!!
Fijn om weer samen te zijn, 4 maanden is te lang. We hebben eerst een even koffie gehaald en bijgekletst op het vliegveld. Daarna naar buiten....-20 dat is echt koud hoor jongens. Daar sta je dan in Canada gaat door je heen.
Marco de auto halen, groooooot en blauw. Niet lachen zei hij nog. Op naar 1024 James Cresent.
Het huis ligt in een aardig wijkje, is niet erg groot maar wel gezellig. Al is het nog leeg. Er staan 2 stoelen en keukentafel met 2 stoelen en een bed. That's it. Voorlopig voldoende hoor.
De volgende dag vroeg op (vrijdag) om naar Calgary te rijden om de beestjes te halen.
De rit was leuk, mooi sneeuwlandschap, blauwe lucht en een temperatuur die steeg! Nog even gestopt halverwege op Gasoline Alley. Een soort winkelstraat langs de snelweg met vanalles, heel grappig.
We waren ruim op tijd op het vliegveld, moesten nog 2 uur wachten zelfs. Maar gelukkig het verlossende woord ze zijn er! Vos hoorden we al blaffen. (I might look angry but I am really a sweet dog, stond op zijn reisbench).
Alle beestjes inladen en op weg naar huis. Ze hebben alle drie vredig liggen slapen op de achterbank. Konden ze maar vertellen wat ze allemaal meegemaakt hebben he.
Zaterdagochtend werden we gebeld door Luuk en Anita, of we klaar waren om te skypen. Natuurlijk. Emma en Johan waren daar, heel fijn om even met haar te praten. Gek idee dat ik zelf een paar dagen terug ook nog aan die keukentafel zat..
Nu moest ik rijden van Marco in de Jeep. Zie foto.. Het ging goed, rijdt soepel. De Canadees rijdt heel rustig, wat wij dus zeikerig zouden noemen. Dus als beginneling viel ik niet op. De wegen liggen vol sneeuw dus het is sowiezo rustig aan doen. We zijn naar verschillde winkels geweest, alles met auto he. En hebben ipv wasmachine een tv gekocht. Sony 40 inch. Marco wilde groter natuurlijk, hij is wat dat betreft al aardig aangepast hier. Maar ik vond 40 groot genoeg hoor. Nog de Europese invloed. Ik moet wel denken aan wat Luuk zei, dat je ongewild toch veranderd hier. Alles is groot hier, dus voor je het weet ga je mee.
Nu is het dus zondagochtend en ben aan het relaxen. Marco kijkt tv met de poes op schoot. Buiten ligt een pak sneeuw. Straks sneeuwschuiven. Hondjes uitlaten en op naar de Mall. We hebben een lijstje boodschappen. Het leven neemt aanvang.....

Dag Maarn en huis Fazantenlaan 10

Dit is het laatste stukje in Maarn, Nederland!!!! Bijna alle draadjes zijn losgemaakt dus ik sta al met een been buiten. De moeilijkste gaat vandaag komen dat is de familie loslaten.......
Het is niet echt loslaten natuurlijk want we houden contact, maar toch.
Ik hou het vandaag ook niet droog als ik er alleen al aan denk komen de waterlanders. Maar je iedereen die mij kent weet dat ik daar nogal "last" van heb.
Het even langsgaan en het huislijke gedoe zal ik zeker missen. En ook even op de fiets het dorp door. Dag mooi Maarn....

Sleutelbos

Vanmorgen pakte ik mijn sleutelbos en het viel me opeens op dat ie steeds lichter aan het worden is. Sinds gisteren de huissleutels eraf...eerder al de autosleutels. Weer een bijverschijnsel.

Dag huis, Duikerlaan 21

2 januari 2009 11.00 uur.
Een afspraak die al in augustus vast stond. De overdracht van het huis bij de notaris in Bunschoten. Maanden naar deze datum toegewerkt.
En eindelijk was het vanmorgen dan zover. Samen met Joost naar de notaris en natuurlijk de kopers de familie den Otter.
23 jaar wonen gaat in een wip voorbij bij het voorlezen van de akte!
Een handtekening, sleutels overdragen en geluk wensen met hun nieuwe huis. Dat was het dan....